Voor degeen

Donderdag 2 juni 2011

Haastig en onregelmatig luid in en uit ademend, alsof ze net thuis gekomen is en ze haar wilde reppen, want ze was net bij de kapper en dan wil je toch niet met je gloednieuw kapsel door de regen lopen- ploft ze zich op bed- Zo ligt ze daar. Dunne armpjes gesprokkeld uit roos flanel. Een dikke streep middagzon op haar lichaampje- het beste tegenlicht zet haar nog eens op de bühne- gehuld in zacht roze bedkleed - Verblind zoekt ze naar woorden en tuurt over je heen. Bijna dankbare blik naar een oneindig dunne horizon, waar ik nog even mag blijven staan in haar restante schaduw.
Tergend traag vergaat een hoopje mens. Goed heen gaan. Goedheid om wie ze is.

...

Vrijdag 3 juni 2011 om 13u30

Onmetelijke Mémé.

Witte woede neemt haar bed in beslag. Moest ze kunnen gooit ze haar kussen in de hoek van de kamer en spookt ze door de gang in wit gesteven lakens. Af en toe lijkt ze het gevecht op te geven- het organisme beschikt over een oerdrift - als wetenschapper bij haar bed staan helpt je dit te begrijpen -

Maar dat ben ik niet.

Om de moed niet te verliezen kijk je best met de ogen van een gediplomeerde verzorger.

Maar dat ben ik niet.

Ik ga weg en keer terug. Ze komen met haar lievelingsdrank. Ik onderbreek de zoveelste poging van haar heengaan met een geutje zwarte koffie - hoorbaar -landend op de bodem van een vreselijk diepe steenput, via haar zo goed als leeg slokkanaaltje.

Ik neem haar sterk vermagerd gezicht- zacht zo zachte huid- in mijn handen en kijk haar diep aan. Een glimlach en plots niet meer. Ik vertel haar voor de laatste keer: " ga maar Mémé Mietje, ga maar... we zijn er klaar voor. Ga heen. Alleen zonder ons. Ga maar ... " De kers op de taart is een zachte zoen op haar ingevallen wangetje. Alweer nog altijd zo zacht.

Voor de eerste keer spreek ik haar vervolgens aan met : " moederke, moederke... moederke, ga maar naar je moederke. Moederkes zijn goed. Moederkes zijn altijd goed..." ( ik sprak haar altijd, altijd aan met " mémé Mietje " , geen moederke van mij, maar wel een " moederke " doodmoe moederke. )

Ik moet gaan. Kon ik haar maar overtuigen hetzelfde te doen.

( nu weet ik pas dat haar zoon hetzelfde gevraagd heeft een uurtje later. Nu weten we pas dat we haar overtuigd hebben. )

14u30

...


Vrijdag 3 juni 2011, om 21 uur


L'amour d'une mère.

Bleek als een pop. De handen gevouwen zoals ik had verwacht haar te zien. Bloemen op bed. Onhoorbare rust. De wekker tikt zich van niks bewust - seconde per seconde - stapke per stapke - weg van haar. Om het helemaal af te maken gaat de zon voorzichtjes onder achter het vetex gebouw.

Ze wordt een roerende herinnering.

Maria-Louisa heeft de strijd opgegeven. Het is genoeg geweest. Echt genoeg.

Goeie reis Mietje. Nu zal je zien dat reizen ook iets moois is. Zal je begrijpen waarom wij zo graag de wereld zien. Vlieg maar boven 't zuiden van Frankrijk, ga eens een goeie dag zeggen aan Rolando in Buenos Aires. En hoor je de Fado boven Lisboa? De Flamenco in Andalusia? Proef ook eens die lekkere tomaatjes en verse vis in Kreta. Geniet maar volop. En vergeet niet om ons af en toe een kaartje te sturen.

Bye bye Mémé Mietje. Bye Bye....


....


Maria-Louisa Desloovere heeft ons op 3 juni 2011 verlaten om 20u25 in de korenbloem te Kortrijk. .

Aan degeen die haar liefhadden, aan degeen die haar intens waren, aan alle verzorgenden op deze wereld, aan le Manoir Fleuri in Rekkem, aan de Korenbloem in Kortrijk. Voor al degeen: dankjewel. Dankjewel om Maria-Louisa zo dankbaar en genegen te laten heengaan.