.....
....
Maandag 16/5/11: laatste middagmaal aan tafel met haar medebewoners. Vanaf nu krijgt ze af en toe een lepeltje... ergens.
Meme mietje is doodop van 't leven. Stil duikt ze onder en komt af en toe nog wat lucht happen. Als een piepjong musje wordt ze gevoed. Haar blik verraadt angst. En dan weer die trotse blik, haar draaiende ogen ongedurig haar eigen groot gelijk. Lieve God. Laat mij niet in de steek. Bijna voelbaar zuchtend zonder opgeven smeekt en roept ze: asjeblief....
Een hoopje mens in haar te grote bed. Lichtschuw zilver als een slapende storm op haar hoofdkussen.
In de verte hoor ik spelende kinderen uit het buurtschooltje. Tussendoor beademt Maria-Louisa haarzelf hoorbaar in slaap. St. Jan klokt één uur. Tijd om de dag verder te zetten.
17/5/11
Dinsdag, 11u45: Maria Louisa is nergens te bespeuren aan tafel. Zouden haar medebewoners haar missen?
Mm tje blijft vandaag in bed. Ze bidt, roept, smeekt, lacht en valt in slaap tussen eb en vloed. Bewondert laat ik bewust weg.
Ik maak mobil fotootjes van haar strijd.
Ik spaar ze enkel voor mezelf en voor degeen die willen weten hoe ze vecht, ons dulle Miet, hoe ze zich angstig en geagiteerd de andere kant afvraagt. Ze ging nooit graag op reis. Nooit. Ze hield niet van uitstapjes.
Haar strijd is zodanig intens dat alle fysieke pijn verdwijnt. Dorst blijft uit en honger is een vage herinnering. Wat rest is een 92-jaar durende film, geknipt op Mietjes wijze, zonder rekwisieten.
Ze vraagt om haar sleutel. Zou ze aan een gesloten poort staan? ( Haar sleutel neem je zomaar niet af. Wat later op de avond blijkt dit nogmaals voor de zoveelste keer...)
Maria-Louisa cirkelt in achtjes boven haar zelf.
Haar af -en-toe glimlach is er een die ik nog maar zelden zag. Ik verlang al tot ze mag landen. Echt. Dat moet daar een paradijs zijn.
Wat krijgt ze graag krenskes en kusjes. Wat ankert ze schroomloos primair naar omarming, luidop biddend, smekend en vingers geklemd. Voeten schoppen lakens overhoop. Halfduister op deze late middag in mei.
De nacht is lang. Meer dan lang genoeg.
BeantwoordenVerwijderenOntzettend mooi opgeschreven. Respectvol mooi. Sterkte.
BeantwoordenVerwijderenMarjan.
Voor degeen die haar dicht en veraf gekend hebben. Voor degeen die ervoor gezorgd hebben, voor degeen die erover gelezen hebben, voor degeen die Mietje graag zien en voor degeen die nog goeie zorg moeten geven aan de volgende generaties ( Fieje ) Voor degeen. Ons memeetje is haar valies aan 't maken. Ze gaat niet graag op reis. Degeen die ze goed gekend hebben weten dat. Daarom des te meer: denk aan haar en stel haar gerust. We trekken wel onze plan. Dat ze dat maar weet. Laat ze maar gaan naar Georges. Laat ze maar. Het is genoeg geweest.
BeantwoordenVerwijderenvaar wel daar ginder, ergens of nergens, wie weet ?
BeantwoordenVerwijderenHopelijk kan ze haar bagage ergens op dit perron achterlaten en een zorgeloze reis aanvangen. Sterkte, he!
BeantwoordenVerwijderen'hoe ze zich angstig en geagiteerd de andere kant afvraagt'
BeantwoordenVerwijderenzoiets las ik nog niet eerder. mooi.
sterkte.
Wat ben ik blij dat ik zo'n sterke vrouw heb mogen leren kennen en haar op haar laatste dag nog heb kunnen bijstaan.Ze heeft genoeg gestreden!Haar eeuwig dankbare lach staat in mijn geheugen gegrift. Goeie reis Mietje !
BeantwoordenVerwijderenHeidi