Flash back

Ze woonde in de langebrugstraat, Maria-Louisa ( Merietje, Maria, Mietje, Mémé, enz...)
Met de auto, te voet of met de fiets, je zag ze staan in haar deuregat. De sociale inspectie van de straat. Ze had het allemaal in 't oog. St Maartenskerk keek haar neerbuigend toe, maar zij wist wel beter. Wie niet weg was, was gezien. " Heeft die zijn vuilzakken nU al buiten gezet " ? " Hoe komt het dat die fiets..." " Die rolluiken blijven naar beneden? " Meneer: waarom bent u zo zwart? " ( tegen een afrikaanse buur ;-) Wat komt die professor hier doen? " Alweer een nieuwe winkel " ?

En toen de bakkerin haar waagde te zeggen: dag Marietje, lang geleden dat ik je nog zag? Antwoordde zij enigszins gestoord maar zelfverzekerd : " alleman moet leven " ik heb drie bakkers... !! "

Toen zij bij het begin van de euro bij de beenhouwer niet mocht betalen met een briefje van honderd. Hij kon niet teruggeven. Hoe is dàt nu mogelijk? Hij kan niet eens 100 fr wisselen?

Toen de postbode (€)15 " fr " fooi kreeg toen hij met haar pensioen kwam.

Toen zij haar eigen foto beschreef als een schuw veugeljongske...




Toen ze verschillende geldbeugels bijhield en alles keurig noteerde in haar agenda's. Geen brood of patat werd vergeten. Haar agenda's hebben een onschatbaar historisch-economische waarde. Op google is nergens de prijs van een brood te vinden uit bijvoorbeeld het jaar 1959. Hoeveel kostte toen een pulleke vim? Tevergeefs gesurf. Vraag het maar aan "Merietje", zij hield haar uitgaven consequent bij. Geen mens die dit nog volhoudt. Alleen Mietje. Alleen Mietje wist hoeveel zij over had om royaal haar kinderen en kleinkinderen de nieuwjaarcent te kunnen schenken.