Kortrijk-Rekkem

Voor Maria-Louisa een dag als een ander. Die dag,

4 oogst 2010:
" niemand heeft mij iets gezegd..?
Mevr. Maria-Louisa mag het hospitaal verlaten, voorgoed. . Haar xs- pols-streepjescode verraadt een ziekenhuisopname, aanzet naar het bejaardenparadijs te Rekkem. Véél te ver van Kortrijk, volgens Mémé Mietjes' beperkte google-map ervaring.

Het doel van de reis is haar vreemd. Zij ondergaat liggend een aan haar oog voorbijgaande wereld. Smetteloos en voorgoed. Tijdens de rit scheurt haar hart, " ik zal al mijn kennissen verliezen " Kortrijk is zo véél veranderd, al die nieuwe grote gebouwen..." K heeft ze enkel meegemaakt tussen kranen en versplinterde façades, struikelend over OLV van Bijstand. Sedertdien is haar geboortestad verder en verder en verder uit haar horizon verdwenen. Een staakt het vuren met bakker en beenhouwer. Zoon of dochter nemen boodschappen over. Mevrouw Maria-Louisa houdt het voor bekeken. Voor haar geldt uit het oog uit het hart, ze is er zeker van. En gelijk heeft ze. Want geef toe. Gaan jullie haar bezoeken? Gaan jullie, lieve boeren en boerinnen, gaan jullie haar bezoeken? Gaan jullie bezorgd wakker worden midden in de nacht en om hulp roepen terwijl jullie nog aan geen hulp toe zijn? Jullie?

Haar heden wordt abrupt geruild met het bejaardenparadijs. Le manoir fleuri te Rekkem is verwittigd van haar komst. Een vriendelijke bejaardenvriendin luistert met professioneel groot hart naar het verhaal van Mémé Mietje. De bejaardenvriendin heeft roots in Kortrijk. Even zie ik een zwakke glimlach. Maria-Louisa slaagt erin om in amper tien minuten een derde van haar leven te vertellen.