Bongobon voor Moetie

Maria-Louisa's zintuigen ondergaan een vreselijke metamorfose, geurloos voor elke bezoeker en ervaringsdeskundige. Zou het waar zijn dat je als hoogbejaarde enkel nog klanken ruikt en suiker hoort? Dat je geen moeder meer bent maar enkel nog doodmoe? Dat zelfs het woordje " moetie " haar hersens niet meer informeert? ( Moetie was één van haar aanspreektroetels)

We voelen ons pas afgestudeerd in het bejaardensalon en proberen mémé Mietje met alles te omringen waarvan wij, 50 en 60- plussers, denken dat zij als 91-jarige nog van kan genieten. Hoe kunnen wij zo dwaas en goedgelovig zijn? In je diepste hol weet je wat ze wil. Dood zijn. Dat wil ze. Maar waar vind ik een passende strik ? Kan je dood in geschenkpapier wikkelen? Bestaat er een bongobon voor haar?

Meteen is je dag goed wanneer zij een ampere, brede glimlach produceert. Je houdt je adem vast, want twee seconden later volgt de gevreesde stemmingswissel, hand in hand met een van haar scherpste tongvallen : " één kamertje, slechts één kamertje bij jullie, en het is nog te veel..." Het snijdt door merg en been, niettegenstaande je weet dat ze dit zegt vanuit haar eigen ontworpen sociale zekerheid. De familie zoekt tevergeefs naar afleidingsmanoeuvres, maar zelfs de beste boterkoek kan haar felle mond niet snoeren. Als Maria-Louisa op oorlogspad is, is geen kanon haar klein te krijgen. Ze knalt er lustig op los.

Volgende week wordt ze 92. We zullen haar overladen met bloemen, snoep en een dik familiefotoalbum, waar ze zonder extra hulp bijna niemand uit elkaar kan halen.

We gaan samen met haar 92 verjaardagkaarsjes uitblazen en verweesd achterblijven als ze vraagt hoe lang die bongobon geldig blijft.