Overkomen

Er hangt een bierviltje aan de keukenkast: “ De korenbloem heeft gebeld. Kamer vrij voor ma. Bel je even? “

Een dubbel gevoel van opluchting overvalt mij. Tegelijk barst het warme nest in le manoir fleuri te Rekkem en valt Maria-Louisa als een verloren dochter terug in de armen van haar vertrouwde Kortrijk, waar ze eigenlijk wou blijven tot haar dood.

Mémé Mietje zou es moeten weten hoe blij we zijn dat ze weer dichter bij ons zal wonen. Hoe blij het weerzien zal zijn van alle oude bekenden. Hoe wij WILLEN dat dit haar allemaal zal overkomen in dit nieuw bejaardenparadijs, wars van ongeluk en rampspoed. Hier wordt niet gestorven.

Maar natuurlijk kan zij dit niet weten. Het enige waar zij zeker van is is wat zij NU ondergaat. ZIJ wordt uit het nest getild door haar kinderen. Punt. Haar perceptie reikt niet verder en beschermt haar tegen nodeloze zorgen-makerij. Deze kennis hebben wij nog niet volledig onder de knie. Wij zijn te jong. Deze kennis overkomt je pas na een levensloop met twee oorlogen en huisjes met één peertje per verdiep.

We krijgen eindelijk de moed om haar huis volledig te gaan opruimen. Nu zijn we plots zeker dat haar tweede opname in het nieuw bejaardenparadijs te Kortrijk, haar laatste station is. Alsof wij enkele maanden geleden hoopten op een wonder misschien?

Haar laatste verjaardag heeft ze overgeslagen want ze vraagt zich nog steeds luidop af waarom zij nu persé zo oud moet worden. Als ze in een stemmingswissel zit hou je je beter vast aan de leuning van je stoel. Dan rolt het woordje dood genadeloos over haar lippen tot je er koud van krijgt. Waar blijft die prik? ( dat laatste denk ik er dan zelf bij ) Vergeet het maar dat zij hierom vraagt of denkt.
Als de onweerswolk voorbij is vervalt zij in het klassiek eufemisme en vervangt zij dood zijn door: “ moest er mij plots iets overkomen “ Dan overkomt het haar, dat dood zijn. Zoiets als een plotselinge geboorte.

Hier wordt niet gestorven. Het zal je maar overkomen.