Maria-Louisa leeft verder in haar eigen wereld.
Op het einde van de lange gang bevindt zich de maquette van haar vroegere thuis. Daar brengt ze nu enkel nog de nacht door. ‘s Morgens wordt ze er gewekt en gewassen om vervolgens keurig de dag door te komen.
Het bejaardenparadijs is voor haar “ ergens “ En in dat ergens is er een mooie plaats waar wij af en toe heen gaan met haar. Niet waar ze echt heen wil. Nee. Maar waar zij of die heen gaan met haar. Zij noemen die plaats: de cafetaria. En die zijn mensen met een naam die ze niet kan onthouden: Stefke, Caroline, Piet, Jan of Pol. Brave verzorgers met frisse of versleten idealen. Met een oosterse glimlach schenken zij elke avond pap, soep of koffie voor de bewoners. Routineus liefdevol.
Vandaag mag Mémé Mietje mee naar een dansvoorstelling. Een thé dansant in: de cafetaria. Met de lift dalen zij af naar die mooie plaats in het ergens-huis. Een halve ronde rollende stoelen naast elkaar, remmen vast om rumoer te vermijden. Je wilt het liever niet zien, maar nog minder wil je hier ooit ook moeten zijn. Never. Jamais.
In het deurgat blijf ik even staan om Mémé Mietje gade te slaan. De dansgroep neemt voorzichtige pasjes hop en hop. Een vlaams-spaanse ceedee brengt de bewoners in vervoering. Mémé Mietje droomt lachend weg en laat haar walsend dragen over de dansvloer, terwijl haar kleine voetjes even van de grond gaan. Zou zij nu ergens zijn waar wij nooit weet zullen van hebben? Zou zij nu weer jong zijn? Ik zie ze klappen in de handen. Ik zie haar glinsteren alsof ze even een filmster is. Verliefd in die danszaal waar ze ooit ergens...
...
Na de voorstelling is er koffie en taart. Ik zet de compagnion* op haar hoofd zodat ze mij beter kan horen en ik haar kan vertellen hoe mooi ik de dansvoorstelling vond. Een leugen om bestwil, want eigenlijk heb ik die ballerina’s bijna niet gezien. Maria-Louisa was onvergeetlijk véél mooier om te zien. Echt.
...
*Een compagnion is een koptelefoon verbonden aan een micro die de stem versterkt. Het toestel komt uit Denemarken en is ontworpen voor hoogbejaarden die geen gehoorapparaat verdragen. ( of wilden, zoals Maria-Louisa )
En toen ik thuiskwam heb ik dit allemaal verteld aan jou. Zodat niemand ooit kan vergeten hoe ongelooflijk mooi zij was.
BeantwoordenVerwijderenEen broze schoonheid, die ik door jouw woorden, zo voor me kan zien. Mooie mémé en mooie woorden!
BeantwoordenVerwijderenontroerend mooi Tine!
BeantwoordenVerwijderenIk las op fb dat het niet zo goed meer gaat met mémé Mietje (14/5/11: Mémé Mietje staat aan de eindstreep. Of toch bijna..) en wou ook hier nog mijn reactie kwijt:
BeantwoordenVerwijderenMémé Mietje heeft blijkbaar een mooi leven gehad, misschien niet altijd gemakkelijk, maar dat maakt een leven des te boeiender. De mooie herinneringeren zullen blijven! Haar dierbaren zullen haar weliswaar missen, maar als de tijd gekomen is (zeker op zulk een respectabele leeftijd) moet men ook de kracht hebben om waardig afscheid te kunnen nemen, al is dat misschien een kleine troost. Belangrijk is dat mémé Mietje op het einde van haar leven geen pijn hoeft te lijden. Ook mijn beide grootmoeders zijn op gelijkaardige wijze stilletjes uit het aardse leven weggeglipt, ze aten bijna niet meer en dronken nog amper, ze waren niet ziek maar 'uitgeblust'. Een einde zonder ziekte, wie zou daar niet voor kiezen! Ons Bonnie was 93 jaar, Baboe 99 (net geen 100 geworden!). Zou Mémé Mietje later ook nog eens tevreden van boven naar beneden kijken en zeggen "'t Is mooi geweest"? Laten we het hopen hé! lieve groet, hilde